Вы былі сярод пачынальнікаў у Полацку, а як Вы апынуліся ва Ўкраіне?”
(а. Пахом: ) “Я далучыўся да царквы ўжо ў даволі дасьпелым узросьце, хрысьціўся ў 19 гадоў, хрысьціў мяне айцец Ян Матусевіч яшчэ на падпольнай кватэры, тады яшчэ не было парафій грэка-каталіцкіх. Я належаў да вядомай маладзёвай арганізацыі "Талака". Потым я пайшоў у войска, а калі вярнуўся, вырашыў, што буду служыць царкве, я адчуў такое пакліканьне ад Бога.
У Беларусі не было грэка-каталіцкай сэмінарыі і я паехаў ва Ўкраіну вучыцца ў сэмінарыю. Жыў я там ў манастыры, айцец Севасьцян – настаяцель судыцкага манастыра ў Львове даў мне прытулак. Пакуль я там жыў, я зразумеў, што хацеў бы і надалей быць у манастыры. Я скончыў сэмінарыю і пасьля мяне высьвецілі на сьвятара, і я вярнуўся ў Полацак служыць на сваёй Бацькаўшчыне. Я там служыў амаль да 2001 году, пасьля ізноў паехаў ва Ўкраіну. У нас у Полацку адбыліся зьмены, прыйшлі мясцовыя хлопцы ў наш манастыр, адзін зь іх скончыў сэмінарыю і стаў там настаяцелем. Таму я меў магчымасьць ізноў выехаць ва Ўкраіну. Цяпер я служу тут у каталіцкім унівэрсытэце, у духоўна-пастаральным аддзеле духоўнікам”.
(Сурмач: ) “Ці ёсьць яшчэ ў Львове беларускія грэка-каталікі?”
(А. Пахом: ) “Вядома, ёсьць. Ёсьць яны ў навучальных установах грэка-каталіцкай царквы. У нашым унівэрсытэце таксама вучацца беларусы, на другім курсе вучыцца студэнтка зь Менску, ёсьць ужо адзін выпускнік, зараз таксама вучыцца брат Глеб з Полацку на трэцім курсе”.
(Сурмач: ) “Гэта пераважна маладыя людзі, а з той старэйшай беларускай эміграцыі ў Львове нехта далучаны да вашай царквы?”
(Сурмач: ) “Акрамя царкоўных справаў Вы сам неяк далучаецеся да беларускага культурнага ці грамадзкага жыцьця ў Львове?”
(А. Пахом: ) “У свой час, калі я быў сябрам "Талакі", вельмі актыўна займаўся грамадзкімі справамі. Але тут у Львове – не. Тут праходзяць часам культурныя мерапрыемствы, я толькі іду часам паглядзець, але прымаць удзел не імкнуся. Гэта зусім іншая сфэра. Інфармацыю пра беларускія справы больш дастаю праз сайт Радыё Свабода.
Беларусы, якія тут ёсьць, у бальшыні пасіўныя ў рэлігійнай сфэры. Мы спрабавалі гэтую справу падняць, нават ішла такая размова, што некаторыя заможныя людзі выказвалі жаданьне пабудаваць царкву і прапаноўвалі мне там служыць. Але пытаньне стаяла пра тое, якая гэта будзе царква, я ж грэка-каталік, я думаю, што яны не захацелі б грэка-каталіцкую царкву”.
(Сурмач: ) “Якая сёньня рэлігійная сытуацыя на Львоўшчыне?”
(А. Пахом: ) “У Львове існуюць у бальшыні грэка-каталіцкія цэрквы, ёсьць таксама адна праваслаўная царква Маскоўскага патрыярхату і недзе каля дзесятку цэркваў украінскай аўтакефаліі.
Дзеля справядлівасьці трэба сказаць, што рэлігійнае напружаньне трохі было, калі справа ішла аб перадачы храмаў, калі па вёсках дзялілі праваслаўныя храмы ў сувязі з падзелам між цэрквамі Маскоўскага патрыярхату і Ўкраінскай аўтакефальнай праваслаўнай царквы. Цяпер гэта ўжо больш-менш унармавалася.
Я тут не адчуваю ніякай нецярпімасьці рэлігійнай ці нацыянальнай. Калі я ехаў некалі ў Львоў, то меў страх, памятаю тыя публікацыі пра Заходнюю Ўкраіну, што там не любяць людзей, якія не размаўляюць па-ўкраінску. Але я пабачыў, што нічога такога няма, нармальна людзі ставяцца”.
(Сурмач: ) “Пад час “памаранчавай рэвалюцыі”, як сказаў сп. Горбік Вы таксама не засталіся ў баку ад падзеяў”.
(А. Пахом: ) “Калі былі гэтыя рэвалюцыйныя падзеі ў Кіеве, я прымаў актыўны ўдзел. Мы з нашымі студэнтамі выяжджалі ў Кіеў, мы падтрымлівалі памаранчавы колер. Там былі праз увесь час, амаль да канца. Працавалі ў Народным доме, у розных арганізацыях, дапамагалі ў розных справах. Калі Юшчанка прыяжджаў у Львоў, ён меў сустрэчу ў нашым унівэрсытэце і адзначыў некаторых з нашых студэнтаў, якія асабліва актыўна бралі ўдзел у рэвалюцыі.
Мне давялося падыхаць гэтым, як кажуць, паветрам Майдану”.
(Сурмач: ) “Адносіны да грэка-каталіцкай царквы ва Ўкраіне і ў Беларусі, бачыцца розьніца?”
(А. Пахом: ) “Канечне, тут у Заходняй Украіне зусім іншыя адносіны да грэка-каталіцкай царквы. Яна мае тут даўнюю гісторыю, якая не была перапыненая рэпрэсіямі. Калі яе разагналі ў 1946 годзе, царква пайшла ў падпольле. Яна захавала ўсю структуру, былі і эпіскапы і сьвятары, праводзіліся багаслужбы падпольна.
У Беларусі гэтага не было, усё было зьнішчана. Беларуская царква аднаўлялася па ініцыятыве маладых. Тут адчуваецца, што грэка-каталіцкая царква нашмат мацнейшая, яна мае вялікі ўплыў на вырашэньне розных праблемаў. А ў Беларусі відавочна, што нашая царква яшчэ, фактычна, знаходзіцца ў падпольлі, афіцыйна яе не падтрымліваюць, у яе няма магчымасьць прэзэнтаваць сябе перад грамадзтвам, разьвіваць сваю матэрыяльную базу, будаваць храмы, не зацікаўленая дзяржава ў разьвіцьці нашай царквы”.
(Сурмач: ) “Тое, што беларускія грэка-каталікі вучацца ў Львове, азначае, што больш моцная ўкраінская царква дапамагае адраджэньню беларускай?”
(А. Пахом: ) “У свой час яна вельмі дапамагла, амаль што ўсе нашыя сьвятары, якія пачыналі адраджэньне царквы, тут навучаліся”.
(Сурмач : ) “І высьвячаліся там?”
(А. Пахом: ) “Так, айцец Андрэй, я ва Ўкраіне высьвеціўся, айцец Лявонці, які зараз у Полацку, таксама. У свой час яны вельмі моцна падтрымлівалі нашу царкву. Цяпер троху іншая сытуацыя таму, што беларуская грэка-каталіцкая царква мае ўжо свайго апостальскага візытатара – айца Сяргея Гаека, архімандрыта, які ад Кангрэгацыі ўсходніх цэркваў кіруе гэтай справаю”.
Радыё Свабода
Похожие страницы :
| • Пілігрымка грэка-каталікоў у ПОЛАЦК |